Dit in relatie met jouw energieklachten…
Deze vraag wordt mij geregeld gesteld door vrienden en bekenden. En eigenlijk is het vaak geen vraag, want ze geven al vaak het antwoord in hun vraag. Ik ben dus ook gestopt met het geven van een ‘uitleggend’ antwoord. Dit doe ik overigens wel als ik een tweede of derde, niet oordelende vraag er achteraan krijg. Maar goed, mijn antwoord…
Ik kan zo heerlijk in een bubbel kruipen, waar ik alleen al genoeg heb aan mijn lichaam. Mijn lichaam wat het natuurlijk zwaar heeft als ik zo’n Pyreneeën-reus opklim,… wat alle zeilen hoort bij te zetten, om twee uur aan een stuk maximaal aan de slag moet. Ik luister dan ook heel goed naar mijn ademhaling, de stem van mijn lichaam. Ik focus juist op delen van mijn lichaam, waar ik geen pijn voel, ik ontspan tijdens het kracht zetten. Ik neem de schoonheid van de overweldigende natuur in me op die zelfs niet vast te leggen is met de ‘panorama-modus’ van mijn Samsung. Ik ben nietig, heb respect voor de ‘col’, mijn obstakel. Alleen op die manier kan ik met mijn 90 kilogram lichaamsgewicht naar boven trappen. Ieder kwartier drink ik een paar slokken water, aangevuld met wat zoet en zout en ieder uur eet ik een energiereep om mijn lichaam van brandstof te voorzien. Allemaal heel basic, simpel, niet teveel poespas eromheen. Juist dat maakt het leven mooi. Genieten dat mijn lichaam dit kan!
Hier heb ik natuurlijk ook voor getraind, maar anders dan een jaar of tien geleden.
Want toen moest ik snel naar boven! Vooral om aan anderen te bewijzen dat ik het kon en het liefst sneller dan anderen. Dus waren trainingsschema’s heilig, snelheden en waarden van mijn hartslagmeter dreven me tot meer verwachtingen. En het was niet eens mijn professie! Mijn hersenen en mijn ego waren de baas. Man…, wat was dat vermoeiend. Het putte me uit!
Sinds een paar jaar is mijn lijf weer de baas. Mijn lijf werkt perfect. Het laat me voelen wat goed is voor me, en wat niet. Het reageert direct op wat er in mijn hoofd omgaat en laat me voelen wat de effecten daarvan zijn. Voor mijn hoofd maakt het niet uit of de gedachte waar is of niet. Het maakt geen onderscheid tussen werkelijkheid of fictie.
Hoe werkt dat voor jou?
Hoe ga jij je voelen wanneer je iedere dag jezelf vertelt dat je door moet gaan met je werk terwijl je eigenlijk iets anders wilt? Vanuit je overtuiging, jouw waarheid, dat er geen andere mogelijkheid is. Maar hoe waar is dat? En welke prijs betaal je daarvoor? Jouw lijf heeft het totale plaatje, daar waar je hoofd een beperkt overzicht heeft. Je lijf laat je voelen wat werkelijk goed is voor jou, en wat schadelijk is.
In onze westerse samenleving zijn we echter zo getraind om ons hoofd te gebruiken. Aangeleerd dat de wijsheid in ons hoofd zit. Dat we de verbinding met het lichaam stapje voor stapje steeds meer zijn verloren. Signalen van het lichaam als nachtzweten, hoofdpijn, vermoeidheid, buikklachten, gewrichtsklachten, huidproblemen, hartkloppingen… worden zeer makkelijk aan de kant geschoven als zijnde een belemmering om onze ‘zogenaamde beste weg’ te kunnen vervolgen. Diverse spreekwoorden en overtuigingen zetten dit nog kracht bij: “de aanhouder wint”, “niet lullen maar poetsen”, “goed doorzetten, dan kom je er wel”…
Je lijf is echt slimmer dan je hoofd!
Maar stel nou dat het lichaam inderdaad zoveel wijsheid bezit dat het jou exact vertelt wat goed voor jou is. Zou het dan zo kunnen zijn dat je lijf zegt “ho, stop, tot hier en niet verder”? Dat daar waar je met je hoofd geen “nee” meer kan zeggen, je lichaam het voor je gaat doen? Zou het dan interessant kunnen zijn om jezelf de vraag te stellen wat deze klacht jou te vertellen heeft? Waar in jouw leven zeg je nog steeds “ja”, terwijl je eigenlijk “nee” zou moeten zeggen (of andersom)? En kies je hier vanuit angst, of vanuit verlangen? Wat zou je het liefste willen?
Jouw lijf als perfecte thermometer
Je lijf geeft precies aan welke richting je op mag gaan. Jouw lijf als perfecte thermometer. Maar wat doe jij? Je wordt geconfronteerd met een klacht en je wilt daar zo snel mogelijk vanaf om je pad weer te kunnen vervolgen. Je niet realiserende dat dat juist het pad is dat je ziek of ongelukkig maakt.
Wat heeft de klacht jou te vertellen?
Het kiezen van het andere pad, namelijk de weg waarin je kiest voor wat werkelijk goed is voor jou, is spannend. Onbekend, onzeker en confronteert je met risico’s. Risico’s om verbindingen te verliezen met andere personen, maar ook met je huis, je baan en andere “materialistische bezittingen”. Die onzekerheid is vaak zo groot, dat het kiezen voor het slikken van een pil een meer eenvoudige oplossing is. Niet alleen voor de patiënt, maar ook voor de dokter. Sneller, doeltreffender, meer tevredenheid, minder lastigheden, minder tijdrovend. Het hoofd regeert. Uit angst om te verliezen. Maar geleidelijk verlies je hier een hele andere verbinding. Namelijk de verbinding met jezelf.
Ik gun de mensen die ik coach juist de verbinding met zichzelf. Soms confronterend voor hen om te horen, maar geregeld is er ook een gevoel van opluchting. Mijn missie is om hen te begeleiden bij de obstakels die ze tegenkomen. Niet de snelste en de makkelijkste weg. Net zoals die berg in de Pyreneeën. Maar wel naar mijn idee de meest waardevolle en meest gezonde weg!
